Wat ik bij veel oudste dochters herken is dat ze de lat hoog leggen voor zichzelf, waardoor de kans groot is dat perfectionisme om de hoek komt zeilen. Dat is jammer want er gaat vaak veel tijd en energie verloren met dingen perfect maken. Tijd en energie die ze niet kunnen steken in de dingen die echt belangrijk voor ze zijn.
Perfectionisme is een risico voor oudste dochters. Het komt vaak voort uit een gevoel van het goed willen doen en de controle willen houden. Dat is zonde omdat je jezelf daarmee een boel plezier ontneemt. Je zult niet de eerste oudste dochter zijn die vindt dat ze haar ontspanning en het doen van leuke dingen ‘eerst moet verdienen’. Of zichzelf klemzet in een ‘als, dan…’ redenering waarbij je eerst de nuttige dingen moet doen en er uiteindelijk (te) weinig tijd overblijft voor de dingen die je graag wilt doen.
Doordat je de lat zo hoog legt begin je niet aan dingen die je eigenlijk graag wilt doen. Je voelt bijvoorbeeld wel het verlangen om te beginnen aan een creatief project en je doet het niet. Je blijft inspiratie en ideeën zoeken maar gaat niet zelf aan de slag. Of het blijft bij het aanschaffen van de materialen die je vervolgens aan liggen te kijken. Of je begint wel, maar het lukt niet meteen en je legt het weer aan de kant.
Hoe komt dat nu?
Wat ik bij veel oudste dochters zie is dat ze meteen een groot doel bedenken voor zichzelf. Ze raken geïnspireerd door mensen die heel creatief zijn en denken: dat wil ik ook! Oudste dochters zijn vaak ambitieus en maken het doel (te) groot. Ze beginnen niet met een blog schrijven maar het moet meteen een boek zijn. Ze willen niet een kussensloop haken, nee het moet meteen een tweepersoonssprei zijn. Ze willen niet een nieuw recept uitproberen, nee er moet meteen een uitgebreid diner op tafel gezet worden. Ze willen niet een rondje kunnen hardlopen, nee het moet een halve marathon zijn.
Doordat we onze doelen zo groot maken weten we vaak niet waar we moeten beginnen en zien we de eerste stap niet. Dat maakt beginnen lastig en dus doen we het niet.
Als we iets nieuws gaan doen gewoon voor de lol en het plezier is de kans groot dat je innerlijke rechter ook in je oor begint te fluisteren: “Je kunt dit niet. Zou je niet iets nuttigs gaan doen?”
Een andere valkuil is dat we het ingewikkeld vinden om de leerling te zijn. Om het nog niet te kunnen, niet te weten. We zijn ongeduldig en willen het meteen kunnen. En als we het niet meteen kunnen, beginnen we vaak niet.
Wat in zo’n geval helpt is om het doel kleiner te maken. Begin wel met de blog schrijven, met een haakworkshop waarin je de basissteken leert, het uitproberen van een nieuw recept of het volgen van een hardloopclinic.
Als je kijkt naar de dingen die je nu moeiteloos afgaan zoals lezen dan is dat ook een vaardigheid die je niet in een dag hebt geleerd. Dat vroeg ook oefenen, oefenen, oefenen.
De uitnodiging aan jou is om de stap kleiner te maken en het proces van het experimenteren en onderzoeken leidend te laten zijn en niet het eindproduct of resultaat dat je nastreeft. Gun het jezelf dat je de leerling bent.