De afgelopen periode rondom de verhuizing heb ik hard gewerkt. Schilderen, slepen met spullen, regel- en organisatiewerk. In deze periode is mijn facilitaire achtergrond dan ook goed van pas gekomen. Net als het motto dat ik vanuit mijn gezin van herkomst heb meegekregen: ‘van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan.’ Dat brengt me op zo’n moment ook veel want daardoor krijg ik in korte tijd veel werk verzet.
De valkuil daarbij is dat ik over mijn eigen grenzen heen ga. Mijn lijf trapt op de rem. Zo ook tijdens de verhuizing toen ik ‘toevallig’ door mijn rug ging. Niet eens omdat ik zwaar tilde maar terwijl ik een boek uit de kast pakte.
Mijn neiging is dan om te denken ‘Dat komt nu niet uit, daar zorgen we later wel voor’. Een valkuil die veel oudste dochters wel herkennen. En eerlijk is eerlijk, in beweging blijven leverde minder pijn op dan stilzitten of liggen. Toch denk ik dat dat door mijn rug gaan een signaal van mijn lijf was op de stress die ik bewust en onbewust toch voelde.
In de periode dat ik last had van mijn rug ben ik veel blijven wandelen, oefeningen gaan doen, heb ik de warmte en ontspanning opgezocht in de sauna, me laten masseren maar… de rust waar mijn lijf om vroeg heb ik niet voldoende genomen. Dat merk ik nu. Mijn lijf is moe.
Misschien herken je het ook wel dat je je fysieke gezondheid makkelijk voor lief neemt. Totdat je geconfronteerd wordt met klachten of ziekte. Een quote (ik weet even niet meer van wie) die me een tijd geleden raakte is: ‘je lichaam is de plek waar je ziel altijd moet wonen’.
Mijn neiging was om na de verhuizing meteen weer volle bak aan het werk te gaan. Maar ik weet ook dat dat niet werkt. Dus heb ik mezelf meer rust en ruimte gegund. Een interessante ontdekking die ik daarbij deed was dat het uitmaakte hoe ik die rust noemde. ‘Niets doen’ voelde niet fijn, maar de term ‘hersteltijd’ maakte dat het makkelijker werd om me over te geven aan het rustiger aan doen.
Rust nemen leverde me nog wat op, want ik had tijd om afstand te nemen en uit te zoomen. Daardoor was er ruimte om me af te vragen wat mijn lichaam me nou wilde vertellen en wat ik kan gaan doen om beter voor mijn lichaam te gaan zorgen.
Ik realiseerde me dat ik al best veel dingen goed doe. Met mijn conditie is niet veel mis: ik wandel veel en beweeg genoeg. Ik ben bewust bezig met voeding, de brandstof van mijn lijf. Tegelijkertijd merk ik ook dat mijn lijf wat anders nodig heeft: wat meer stevigheid rondom mijn buik/rug en ontspanning en soepelheid in mijn spieren. Dus besloot ik het sporten weer op te gaan pakken. Niet op eigen houtje maar met een op maat gemaakt traingingsschema waardoor ik niet te hard van stapel loop. Ik merk nu al dat ik me fijner voel als ik de sportschool weer uitloop na een training. Ook al had ik geen zin toen ik er naartoe ging.
Ik weet dat ik niet de enige oudste dochter ben die deze neiging heeft. En die moe is. Een vraag die je aan jezelf zou mogen stellen is: luister jij naar de signalen van je lijf? Gun jij jezelf voldoende rust en ontspanning of kun je daar nog winst behalen? En welke kleine eerste stap zou je kunnen zetten?
Ik ben benieuwd!
PS. Je moet het zelf doen. Je hoeft het niet alleen te doen. Net als dat ik hulp inschakel in de sportschool om fysiek niet over mijn eigen grenzen heen te gaan en te ontdekken wat mijn lichaam nodig heeft help ik jou ook graag. Neem gerust contact op voor een vrijblijvend persoonlijk gesprek. Dan maken we na de zomervakantie een afspraak.