Een paar weken terug had ik een onverwachts uitje. Ik kreeg ’s middags een appje van Els: “Al plannen voor vanavond? Ik heb een extra kaartje voor de schouwburg. Zin om mee te gaan?”
Zo zat ik later die dag onverwachts in een bijna uitverkochte de Deventer schouwburg voor een interview met Miljuschka Witzenhauzen door Anna van den Breemer. Altijd leuk, een avond uit!
Miljuschka Witzenhauzen is tv-kok, auteur van kookboeken, strijdt voor body acceptance en runt als culinair ondernemer haar eigen imperium, inclusief succesvol online platform, kledinglijn en een eigen tijdschrift. Ze is moeder van twee kinderen, waarvan een dochter met epilepsie. Daarnaast heeft ze ook familiegeschiedenis waarbij haar moeder al jaren ondergedoken zit omdat ze haar leven niet veilig is. Dat heeft hoe dan ook impact.
Een vraag die me dan fascineert is: hoe doet ze dat allemaal? Hoe heeft ze haar dromen omgezet in de realiteit? Welke lessen heeft ze geleerd? Hoe blijf je dicht bij jezelf en hoe ga je om met tegenslagen? De avond was een inspiratiebron, net als de gesprekken die erop volgden. Dat levert ook nieuwe inzichten op omdat je allebei iets anders hebt gehoord of een ander perspectief hebt op wat er verteld wordt, ondanks dat je naar hetzelfde verhaal hebt geluisterd.
Wat me raakte bij het horen van het interview van Anna met Miljuschka is dat het me herinnerde aan dat we allemaal mensen zijn. Wie je ook bent. Hoe succesvol je ook bent. In de kern zijn veel vragen universeel en hebben we allemaal dezelfde verlangens: veilig zijn, gezien en gehoord worden en verbinding voelen met jezelf en je omgeving.
Ook heel intrigerend vond ik de spanning die voelbaar was in het gesprek. Aan de ene kant Miljuschka’s grote dromen met haar bedrijf en aan de andere kant een verlangen naar thuiskomen en rust bij haar gezin, lekker koken en eten.
Op de vraag of ze zich weleens schuldig voelde antwoorde ze ook bevestigend: ik voel me vaak schuldig. Ik voel me schuldig naar mijn kinderen en man, ik voel me schuldig naar mijn volgers, ik voel me schuldig naar…
Dat schuldgevoel kennen we denk ik allemaal en willen we het liefst vermijden.
Tegelijkertijd hoort je schuldig voelen erbij. Je maakt als mens deel uit van verschillende levende systemen: het gezin waarin je bent opgegroeid, je eigen gezin, je team of een vereniging. Je voelt precies wat je moet doen om erbij te horen in elk van die systemen.
Als je voor een keus staat en je kiest voor het één, betekent het dat je ontrouw wordt aan één van de andere systemen waar je deel van uitmaakt. Dat is een goed teken. Want als je het voor al die systemen goed wilt doen dan reageer je als een aangepast kind dat iedereen tevreden wilt houden. Dat werkt op langere termijn niet als je volwassen bent. Je schuldig voelen betekent dat je trouw bent aan waarden die voor jou belangrijk zijn. Het betekent dat je je eigen keuzes maakt.
Als je weet dat het schuldgevoel erbij hoort dan is het nog niet altijd makkelijk, maar wel beter te hanteren. Wat ik op dat soort momenten tegen mezelf zeg: ik voel me schuldig dus ik groei. Dat maakt het makkelijker om de schuld te voelen.
Hoe is dat voor jou, voel jij je weleens schuldig? En hoe ga je om met dat schuldgevoel?