Vaak heb je – voordat je op reis – gaat een ideaalplaatje: je droomt weg en ziet het al helemaal voor je: zon, zee, strand… Of hoe dat er voor jou ook uit mag zien. Vaak kijk je naar de vakantie door een roze bril.
Je voelt hem al aankomen: de realiteit is vaak anders.
Ik vond het ook deze zomer tijdens mijn reis weer confronterend om te merken dat je jezelf meeneemt op vakantie. Je mooie, maar ook je minder mooie kanten.
Zo is een valkuil van mij dat ik altijd te optimistisch inschat hoeveel tijd iets kost.
In mijn werk, thuis, maar zo ook in mijn reisplannen.
Nadat we thuis de wensen van het reisgezelschap hadden geïnventariseerd begon ik met plannen maken. En hoe langer ik bezig was met de voorbereidingen des te voller werd het programma. En hoe benauwder Peter ging kijken. Hij had me ook al een aantal keer gevraagd: ‘Is dit niet te veel of te vol?’ Ik hield vol: ‘Nee hoor, dat kan makkelijk!’
We waren nog geen week op reis of Peter en ik hadden een flinke aanvaring met elkaar. We waren moe van de lange reis hadden allebei een jetlag en we hadden verschillende maar vooral ook onuitgesproken verwachtingen van de reis.
En dat werkt niet.
Nadat we allebei waren afgekoeld hadden we een goed gesprek en moest ik Peter gelijk geven. Ik had het programma te vol gepropt en wilde te veel zien, doen, beleven. Zo vol dat het eigenlijk niet leuk meer was. Gelukkig kwamen we daar al vrij vroeg in de reis achter zodat we onze reisplannen konden bijstellen. We zijn samen een avond gaan zitten en hebben het programma aangepast. En ook later tijdens de reis waar nodig bijgesteld.
Een van de dingen die me ook confronteerde met mezelf tijdens de reis: ik ben ongeduldiger dan ik soms wil toegeven. Als ik ergens een hekel heb dan is het aan wachten. En laat dat nu net een onderdeel zijn van reizen. Wachten op het vliegveld, eindeloos wachten voordat we de camper kunnen meenemen (terwijl er vier medewerkers heen en weer lopen en nietsdoen), wachten voordat een excursie begint. Wachten tot je reisgezelschap er ook aan toe is om wat te gaan ondernemen.
En dat gecombineerd met mijn neiging om overal wel op tijd te willen zijn maakt dat de wachttijden niet korter worden ;-). Daarin heb ik deze reis weer wat lessen in overgave geoefend: laat los wat je niet kunt beïnvloeden, neem verantwoordelijkheid voor datgene waar je wel invloed op hebt en wees mild voor jezelf als je leert het onderscheid te maken.
Werd jij deze vakantie ook geconfronteerd met jezelf? Wat heb je geleerd over jezelf?