Ik ontplof. Zijn ontploft. Wij ontploffen.
Ik ben iets later thuis uit mijn werk dan ik van plan was. In tegenstelling tot een jaar geleden hoef ik niet meer strak om 14.00 uur bij school te staan want onze dochters zijn oud genoeg om zelf naar huis te fietsen. Als ik thuiskom is het eerste dat me opvalt dat de fietsen niet op slot staan. Dat die fietsen op slot moeten is niet zonder reden. Daarover kun je meer lezen in deze blog.
Als ik binnenkom struikel ik over het eerste paar schoenen en breek vervolgens bijna mijn nek over twee schooltassen. Het aanrecht ligt bezaaid met kruimels. De broodzak staat nog open. De kaas ligt uit te drogen op het aanrecht en de hele keuken stinkt naar gesmolten kaas.
Als ik in de woonkamer kom is het al niet veel beter. De eettafel ligt bezaaid met schoolboeken, snoeppapiertjes en de borden met half opgegeten tosti’s en curry staan nog op tafel.
De oudste kijkt nauwelijks op van haar mobiel en Netflix-serie en zegt: ‘Er is ook nooit iets lekkers in huis.’ Gevolgd door: ‘Door jou heb ik me vanmorgen verslapen en nu moet ik nablijven. En dat is jouw schuld.’
En dat is de druppel. Ik ontplof.
En ik niet alleen. Ook zij ontploft. In een fractie van een seconde staan we schreeuwend tegenover elkaar. Elkaar het ene na het andere verwijt toeschreeuwend. Al snel besef ik me dat dit niet werkt, maar ermee stoppen lukt me niet direct.
Ik draai me om, stap uit de situatie en smijt de deur met een klap achter me dicht.
Net als vroeger als ik boos was. Eenmaal uit de situatie kom ik weer tot mezelf en ik baal. Van de bende. Van de ruzie maar vooral van het feit dat ik me zo heb laten raken. Want ik heb wel laten merken dat ik niet blij was met de situatie maar niet vanuit mijn plek als moeder. Ik stond als een puber te ruziën met mijn dochter. En daar ben ik niet trots op.
Ik krijg er de vinger niet achter waarom ik ontplof.
Omdat het regelmatig botst tussen ons op dit moment besluit ik om een paar dagen later een opstelling te doen om te onderzoeken wat er nu eigenlijk speelt. Uit de opstelling blijkt dat we elkaar spiegelen. We voelen ons allebei niet gezien en gehoord en ik schiet op dat moment uit mijn volwassen moederstuk en in pubergedrag. In de opstelling onderzoek ik wat ik kan doen om niet in die valkuil te trappen.
Als ik die middag thuiskom na de opstelling voel ik me innerlijk rustiger.
Ik loop de keuken binnen en mijn dochter vraagt: ‘Heb je een fijne dag gehad? Ik heb net pot thee gezet. Wil je ook?’
Ik schenk mezelf een kop thee in en schuif bij haar aan tafel. En in plaats van ruzie hebben we een klein fijn gesprekje.
Ik verwonder me weer.
Ik ervaar iedere keer weer hoeveel inzicht en innerlijke rust een opstelling mij brengt. En dat dat direct effect heeft op hoe mijn omgeving op me reageert.
Herkenbaar?
Heb jij een relatie waarin je regelmatig strijd ervaart? Met je partner, kind, collega of leidinggevende? Dan kan het doen van een opstelling je inzicht en rust brengen.
Wil jij dit ook eens ervaren?
Schrijf je dan hier in voor één van mijn opstellingen: https://oudstedochter.com/opstellingen/